Hoe communiceer ik (2)? – Communiceren als een beest – Deel 3

Communiceer ik formeel of informeel?

Kun je er niet zo goed tegen als het tijdens de lunch stilvalt? Of als je een heel leuk idee oppert en er helemaal geen reactie op komt? Vraag je je wel eens af of dat ene OR-lid je wel aardig vindt, omdat ze je zo weinig aankijkt en geen gedag zegt in de gang? Als je dat zelf wel gemakkelijk doet, dan heb je een informele communicatiestijl.

Vind jij ook dat er in gesprekken en vergaderingen regelmatig wordt afgedwaald van het onderwerp? Vragen mensen je wel eens of je chagrijnig bent terwijl er niks aan de hand is? Haak je een beetje af als in een OR-vergadering emoties, eigen ervaringen en joligheid mee gaan spelen? Waarschijnlijk heb je dan een formele communicatiestijl.

Mensen verschillen in de mate waarin je aan ze kunt zien wat ze denken en voelen. De non-verbale communicatie en woordkeus verschilt behoorlijk per persoon. Nu is de vraag: Communiceer jij informeel of formeel?

Je communiceert informeel als je:

Aan je gezicht of lichaamshouding ziet wat je ergens van vindt, ook al zeg je niets
Je bewegelijk bent, gebaren maakt en glimlacht
Makkelijk dichtbij komt of iemand aanraakt
Persoonlijke taal gebruikt zoals ‘Fijn dat je dat doet’ en ‘Het lijkt me leuk’

Je communiceert formeel als je:

Niet goed aan je gezicht of lichaamshouding kunt zien wat je ergens van vindt
Je weinig bewegelijk bent met je lichaam en je gezicht
Vaak fysiek wat meer afstand houdt
Feitelijke taal gebruikt zoals: ‘Het is zo dat…’ of ‘De voordelen zijn…’

Probeer jezelf eens in te delen. Communiceer jij vooral formeel of informeel? Deze eigenschap is minder afhankelijk van de situatie. Als je ‘een open boek’ bent, kun je vaak niet verbergen wat je ergens van vindt. Als je juist weinig non-verbaal communiceert, is het lastig dit opeens wel te doen. Sommige mensen geven aan dat ze thuis of met vrienden informeler communiceren dan op het werk. Toch kun je ook privé onderscheid maken tussen mensen die hun gevoel meer of minder laten zien.

Mensen die formeel communiceren roepen (voor)oordelen op. Het lijkt of deze OR-leden minder gevoelens hebben. Dat is niet zo. Je ziet het alleen niet aan hun gezicht en ze praten er niet graag over. Daar moet je als informeel OR-lid niet allerlei conclusies uit trekken. Bijvoorbeeld dat je OR-collega die niet zo snel lacht geen passie heeft of niet gemotiveerd is.

Het helpt als je formele OR-leden vraagt wat ze op dat moment denken in plaats van te vragen of er iets met ze is. Verder hoef je als informeel communicerend OR-lid niet eerst het ijs te breken voordat je ter zake komt. In contact met OR-leden met een formele stijl is het soms socialer om juist niet te vragen hoe hun weekend was.

OR-leden die informeel communiceren roepen evengoed (voor)oordelen op. Ze komen soms wat ongeorganiseerd of dramatisch over omdat ze ‘meer’ communiceren dan alleen verbaal. Terwijl ze net zoveel emoties hebben als formeel communicerende mensen. Informeel communicerende OR-leden dwalen eerder af naar iets wat er niet toe doet of halen er privé-ervaringen bij. Het lijkt daardoor alsof ze minder zakelijk zijn en wat impulsief.

Het helpt als je informele OR-leden laat merken dat je aandacht hebt voor hun idee. Door een neutrale gezichtsuitdrukking denken ze snel dat dit niet zo is. Als informele OR-leden namelijk zo neutraal kijken dan vinden ze een idee slecht, hebben ze er geen zin in of vinden ze je niet zo aardig. Het voorkomt misverstanden als formele OR-leden sneller op een opmerking reageren, glimlachen of iets aardigs te zeggen. Al is het maar: ‘Leuk. Ik zal er eens over nadenken’.

Dus: